Tijd om halfweg eens stil te staan... wat maakte dat 2017 hét jaar van de verandering werd!

2016 is voorbij...

We staan aan de helft van 2017...

En ik had maar 1 voornemen:

in 2017 nog meer leven zoals ik dat al deed in 2016!

Ik zeg het regelmatig tegen de mensen

maar ik ben 35 jaar en heb het gevoel dat ik in de beste jaren van mijn leven zit. 

Als ik nadenk hoe dat komt, dan kom ik wel op een paar zaken

die ik gerust wel eens wil delen.

Dit maakte mijn 2016 en pluk ik verder de vruchten in 2017!

In 2014 overleed mijn veel te jonge schoonmama aan kanker

en het is jammer om te zeggen dat je pas maximaal 

van het leven gaat genieten als je van dichtbij meemaakt 

hoe vlug het gedaan kan zijn.

We leven NU en daar profiteren we als gezin veel meer van.

Niemand is vrij van scheiden 

maar ik ben blij dat ik na 16 jaar nog steeds bij mijn man ben. 

Je hoort niet anders dan scheiden, liegen en bedriegen, gebroken gezinnen, 

kinderen ingezet om partners te raken, enz... 

Voor zover ik weet zijn we de enige partners in elkaars leven ;-)

en alhoewel het met up and downs gaat - zoals bij vele gezinnen denk ik -

slagen we er in om elkaar jaar na jaar gelukkig te maken.

Wat in een ander gezin gebeurt is onze zaak niet,

enkel hier en bij ons is wat voor mij telt.

Ik probeer elke week mezelf minimaal 1x op nummer 1 te zetten.

Ik ga op woensdagavond naaien en om 18u gebeurt de officiële overdacht.

Dan wordt het huishouden met kinders en al overgedragen aan de man des huizes. 

Ik maak nog het avondeten, maar ik hef mijn gat op als mijn bord leeg is en

zwaai liefdevol mijn 2 koters en man uit en denk dan: eindelijk, me-time.

Maar ook op andere momenten denk ik aan mezelf. 

Ik ga op naaiweekend met de vriendinnen,

volg workshops, ga shoppen, ga er met de kids op uit 

ook al zou ik thuis wel wat werk kunnen verzetten.

Die welgemeende lachjes op hun gezicht maken mijn dag goed.

Wat doe ik nog? Ik doe wat ik kan en wat ik wil :-) 

Ik doe wat me gelukkig maakt. 

Wat een ander daar van denkt? 

I... don't... care...

Mijn motto van mijn leven is het gelukkig maken van mijn kinderen.

Alles gebeurt in het teken van de kids, ze zijn mijn alles.

Moeten ze daarom altijd op nr 1 staan?

Ja, maar als ik mezelf nu en dan eens op nr 1 zet dan is nr 2 best ook te pruimen hoor.

Een dagje oma, een exclusief dagje met papa - waar normaal meer kan en mag dan met mama -

een dagje bij tante of bij meter of simpelweg, dat dagje of avondje met de babysit
(waar commanderen wat te spelen hun beste eigenschap is). 

 Ik breng hen bij wat geluk is: niet zozeer de materialistische maar wel de niet-materialistische kant. 

Liefde, respect en begrip zijn namelijk niet te koop.

We - mijn man en ik - denken niet alleen aan onszelf of aan de kids.

(want ja, ook hubbie doet aan me-time zoals het E of WK voetbal, 

verplaatsingen met Club Brugge, bierfeesten, olympische spelen,...)

We zien er op toe dat we ook tijd voor onszelf maken. 

We gaan er regelmatig alleen op uit,

we boekten bv eens een weekendje Brugge voor ons, 

we genieten dan eens op en top van eens met twee te zijn.
Dit doen we zeker nog!
En wel allicht want ik kocht vouchers op vakantieveiling voor ons 2 aan zee ;-)

We leerden de zaligste plaats in Frankrijk kennen en 

gaan voor de eerste keer in 16 jaar naar dezelfde plaats terug op reis. 

Domaine a l'aise, daar komen wij met 4 tot rust. 

Echt rust...
En we boekten wat langer - lees veel langer - dan vorig jaar.

En ja hoor: ik had het niet meer durven dromen

maar op 14 augustus 2016 had ik mijn droomhuwelijk.

We waren al wettelijk getrouwd maar het meisje in mij wou een sprookjeshuwelijk.

Ik wilde iedereen die voor ons op één of andere manier belangrijk was erbij, 

ik wilde een magische dag, ik wilde op en top genieten in een kader van romantiek

en baby, we dit it!!

Het was onze dag en ondanks enkele verplichte beleefdheden 

waardoor ik nooit met een schuldgevoel zou moeten gaan rondlopen

- denk maar aan bepaalde gasten die je niet verder kan dan uitnodigen 

omdat je niet onbeleefd bent om bepaalde collega's (ondertussen ex-collega's) niet uit te nodigen ;-)

maar dan doe je dat vreugdesprongetje bij dat ene berichtje 

omdat ze toevallig niet kunnen komen. Perfect toch. ;-)

 Kwam hij/zij toch, hopelijk hadden ze een leuke dag of anders, jah, pech e.

Dat brengt me bij het volgende punt.

Ik ben me veel minder gaan ergeren aan bepaalde mensen.

Waarom?

Triestig voor de mensen waar ik me vroeger of in de toekomst aan erger

maar het is triestig voor die personen hoe ze zijn, 

maar dat maakt of kraakt mijn gevoel niet meer.

Hoe ik me voel, hoe mijn gezin en familie zich voelt, da's pas belangrijk!

Als een ander zich op een bepaalde manier leeft en/of gedraagt,

dan is dat goed of jammer voor hen 

maar zoals ik al zei: I don't care... 

Het klinkt misschien grof maar ik weet wie ik ben, ik weet waarvoor ik leef
en ik weet dat ik respectvol ben voor iedereen.
Maar ik weet ook wie voor mij telt en wie niet.

De ceremonie van ons huwelijksfeest stak ik zelf ineen. 

Het had zoveel betekenis, zoveel meer dan voor een altaar staan.

Ook mijn kinderen hebben de keuze of ze verder christelijk praktiserend zullen zijn.

Geen maskers meer, geen toten trekken zoals we het int West-Vlaams zeggen,

we zijn wie we zijn en doen waar we ons het best bij voelen.

Ik probeer meer structuur in mijn leven te krijgen.

Ik ben een vergeetkous en daar werk ik aan.

Alles wat ik direct kan doen, in de hele kleine dingen

probeer ik dan ook direct te doen.

Lijstjes maken is nog steeds mijn sterkste punt

lijstjes van lijstjes worden ook vaak gemaakt :-D

 De app ... helpt me hier supergoed mee. 

Wat is me verdoeme weer niet gelukt is dit jaar

is het rondsturen van kerstkaartjes :-/

Maar ik slaagde er wel in om meer dan een week voor kerstavond 

alle pakjes besteld of onder de boom te krijgen.

Ik naai supergraag en ik startte in 2016 mijn eigen zaakje,

ik naai namelijk kleine maar leuke dingen voor de mensen.

Van etuis, tot zakken, tot babyspullen, 

mensen gelukkig maken met mijn eigen creaties leidde met tot volgende quote:

happiness is handmade.  

Een zittend gat doet zijn deugd, 

maar dat gat van mij moet gewoonweg wat uitdagingen krijgen.

Dromen voor 2017 waren workshops geven en

op een grote beurs staan met mijn handgemaakte spullen.
En hey, die beurs deed ik en was een overdonderend succes!
En de workshops: er staan er al 2 gepland na het verlof!

Voor meer info: zie mijn facebookpagina 

Ik geniet van mijn job. 

Ik startte als opvoedster bij mensen met een mentale handicap, 

kon een job als hoofdopvoedster in de wacht slepen,

maar koos uiteindelijk voor mijn gezin 

en kwam in het onderwijs terecht na het behalen van mijn lerarenopleiding.

Nu ben ik sinds 1 september in een team van 4 megatoffe collega's

opvoedster in een middelbare school. 

Voorheen werkte ik 5 jaar als opvoedster -  leerlingenbegeleidster in een zijtak van de school,

het kleine zusje van mijn huidige school (eerste graad).

Ik heb echt het gevoel dat ik leef...

Ieder lid in ons gezin heeft zijn leven en 

samen past dat als een puzzel. 

We zijn gelukkig als persoon en 

we zijn supergelukkig samen.

We denken aan onszelf en aan de ander.

We genieten van het leven!

En heeft een ander daar problemen of commentaar op?

I don't care ;-)

Op een nog steeds gelukkig 2017!
Stefaan, Sofie, Emma en Mathis

Volgend blogbericht volgt in de eerste helft van augustus:
ja hoor, het langverwachte verslag van het wat en hoe
van ons huwelijk op de buiten en in de tuin!
Met alle do's and don'ts, tips and tricks

Groetjes Sofie van spurrewubsie